Bugün takvim 13 Mayıs’ı gösteriyor. Ama bizim için zaman, 2014 yılının o kara gününde durdu. O gün, yerin yüzlerce metre altında çalışan 301 madencimiz, bir daha gün yüzü göremedi. Göz göre göre gelen bir faciayla, umutlar, hayaller ve hayatlar kömür karasına gömüldü. Biz o gün sadece 301 işçimizi değil, vicdanımızı da kaybettik.
Bize düşen, o vicdanı yeniden bulmak... Hatırlamak, hatırlatmak ve bir daha asla demek!
Ahmet… 39 yaşındaydı. Eşiyle evlendiği gün taktığı gümüş yüzüğü hiç çıkarmamıştı. Üç çocuğu vardı. En küçüğü henüz 4 yaşındaydı. O sabah işe gitmeden önce kızına sarıldı, "akşam top oynarız" dedi. O akşam eve dönmedi. Kapısı açılmayan bir evin, sesi kesilen bir çocuğun, gözyaşını içine akıtan bir kadının hikâyesi oldu.
Mustafa… Babasının izinden gitmişti. Maden onun için bir meslek değil, kaderdi. "Ekmek parası" deyip her gün yerin altına indi. Ama Soma’da sadece ekmek değil, can da toprağa karıştı.
Hatice… Babasını kaybetti. Mezarı başında “bana verdiğin bayram harçlıklarını saklıyorum baba, belki geri gelirsin” diye fısıldadı.
Bu satırlar birer kurgu değil. Her biri, o gün kaybettiğimiz 301 candan birinin ardında kalan sessiz çığlıklar…
Ve biz ne yaptık?
Unuttuk. O günkü öfkemizi, gözyaşlarımızı, sözde hesap soruşlarımızı rafa kaldırdık. Oysa unutmamamız gerekiyordu. Çünkü unutursak, bir daha olur. Çünkü unutan toplumlar, aynı acıları yeniden yaşar.
Soma yalnızca bir maden kazası değildi. Soma; sistemin çürümüşlüğünün, ihmallerin, denetimsizliklerin, görmezden gelinmiş canların kanıtıydı. O gün madende değil, aslında hepimizin yüreğinde büyük bir göçük yaşandı.
Bugün, sadece yas tutmak için değil, sorumluluk almak için, sesimizi yükseltmek için hatırlamalıyız Soma’yı. Çocuklarına "dönmeyeceğini bilerek" veda eden babaların hatırasına sahip çıkmak için...
Her yıl 13 Mayıs’ta bir dakikalık saygı duruşu yetmez. Her fotoğraf, her isim, her hikâye; adaletin eksik kaldığı bir yerde haykırış olmaya devam etmeli.
Soma'yı unutmak, 301 madenciyi bir kez daha toprağa gömmektir.
Unutma!
Unutturma!